Ο δρόμος...με τα πολλά "εμπόδια"...

Χτυπάει το τηλέφωνο...
-"Εγώ είμαι..δεν πήρα να σου πώ κάτι συγκεκριμενο, απλά οτι μου έλειψες πολύ σήμερα.."--> το θέμα είναι πως όταν θέλω να πάρω και να πώ αυτό, πάντα κάτι θα γίνεται..τις πιο πολλές φορές είσαι έξω, είσαι στο μάθημα, δεν μπορείς τέλος πάντων να μιλήσεις..
1 ώρα αργότερα..
-'Έλα μου τι κάνεις..???Σόρρυ για πρίν δεν μπορούσα να μιλήσω, κλείνω πάλι θα σε πάρω αργότερα.."

Έτσι είναι, πολλές φορές..Συμβαίνει γενικότερα στις σχέσεις..ναι δυστυχώς, ο καθένας έχει το πρόγραμμα του, τις δουλειές του και δεν μπορεί πάντα να συμβαδίζει το "κενό" του ενός με του άλλου.. Κι όμως αυτό θα ήθελα..Ξέρω πως δεν γίνεται, μα θα ήθελα να σε παίρνω τηλ και απλά να το σηκώσεις, να μην μου είσαι αγχωμένος, να σε βλέπω και να με βλέπω καλά, σαν μικρά παιδάκια, σαν τότε που ήμασταν διακοπές και τα χαμόγελα μας ήταν τόσο.."παιδικά"..


Και κει εγώ θυμώνω..δεν πρέπει το ξέρω.. το ξέρω διότι θα έρθει το βράδυ για το οποιο ανυπομονώ τόσο πολύ.. τόσο πολύ διότι πρόκειται να σε δώ.. θα είμαι μαζί σου...

Και όμως εγώ θυμώνω, πιο πολύ απογοητεύομαι.. στεναχωριεμαι διότι εγώ ήθελα να σε ακούσω εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, οχι μετά.. είχα εκείνη τη στιγμή κάτι να σου πώ, ή ακόμη πιο απλά ,να ακούσω εσένα, τη φωνή σου...


Έρχεται όμως το βραδάκι..Σε βλέπω αγχωμένο, και απλά σου χαμογελάω.. Χαμογελάω και σε παίρνω αγκαλιά... προσπαθώ τουλάχιστον.. αυτή η προσπάθεια τελικά είναι και η μαγεία των..."ανθισμένων χαμόγελων".. Δεν χρειάζονται κουβέντες, λόγια, αιτίες..οχι, οχι πάλι δηλαδή... απλά είμαι εδώ και είσαι εδώ...

Και έτσι χωρίς πολλά λόγια είμαστε ξανά κάλά... έτσι, τόσο απλά..

Το έχω παρατηρήσει.. κάθε φορά που κάθομαι και το αναλύω, το ψάχνω από δω και από κεί, τότε τα κάνω μαντάρα (τουλάχιστον όταν είναι για "χαζό" λόγο)..

Έτσι λοιπόν, μετά από αρκετές όμως φορές (αυτό εξαρτάται από τον καθένα μας, το πότε θα πείς: "φτάνει πια"), έμαθα να ζω τη στιγμή και να μην χάνω την ουσία.. να μην χάνω την κάθε στιγμή που είμαι μαζί σου, για τις στιγμές που δεν ήμουν..

Διότι το λέω και το ξαναλέω...Ότι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο.. Όπως επίσης... πως οτι αξίζει ποτέ δεν χάνεται..ποτέ...


Έτσι λοιπόν ξαφνικά, έρχεται πάλι το χρώμα και το χαμόγελο μέσα στην καρδιά μου.. και απλά σε κοιτάζω λέγοντας σου το πόσο σαγαπώ... και με αυτόν τον τρόπο βρήκαμε ξανά το δρόμο για την χαρά... κοντά σου...