Ζωή και αχαριστία....

Χθές χτυπάει το τηλέφωνο..μια γνωστή μας ήταν στο νοσοκομείο και έπρεπε να πάμε να την επισκεφτούμε... Εγώ γενικά δεν τα πάω καθόλου καλά με τα νοσοκομεία.. καθώς λοιπόν ανέβαινα τα σκαλάκια του οροόφου ένιωθα έναν κρύο ιδρώτα, λόγω φόβου... λέω από μέσα μου:"δεν με βλέπω να το αντέχω"...καθώς λοιπόν ανεβαίνω πάνω στον όροφο όπου βρισκόταν η γνωστή μου, βλέπω άλλες δυο κυρίες στο ίδιο δωμάτιο..η μια απλα΄παραπονιόταν..η άλλη όμως πονούσε και το έβλεπες οτι ταλαιπωρείται..δεν άντεχα να τη βλεπω έτσι, πονούσα και γω η ίδια πραγματικά.. είχα χλωμιάσει.. δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να τυρρανιούνται, απλά δεν μπορώ.. μπαίνω στη θέση τους, δεν το αντέχω..καθώς λοιπόν έφυγα από αυτό το "μαρτύριο" για μένα πραγματικά με είχε πιάσει η ψυχή μου..δεν μπορούσα να χαμογελάσω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.. απλά ξέσπασα σε κλάματα..δεν ξέρω γιατί μου βγήκε τόσο έντονα..

Το μόνο που ήθελα να κάνω μετά από αυτό το ξέσπασμα, ήταν να αγκαλιάσω και να δώ όλους όσους αγαπάω..αλήθεια μπήκα στη διαδικασία να κάνω άσχημες σκέψεις και φοβήθηκα για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν..

Καθώς μπήκα στο σπίτι και είδα τον αδερφό μου άρχισα να κάνω αστεία μαζί του και συνηδειτοποίησα πόσο αχάριστη μπορεί να είμαι μερικές φορές..Αχάριστη που κάθομαι και "σκάω" για πράγματα τόσο μικρά και δεν χαίρομαι, δεν χαμογελάω απλά που είμαι καλά εγώ και όλοι όσοι αγαπώ..Διότι είναι τόσο σκληρό να βλέπεις ανθρώπους να πονάνε, να νιώθιυν αγωνία για αγαπημένα τους πρόσωπα και να μην χαίρονται τη ζωή.. είμαι αχάριστη που μερικές φορές με πιάνει αυτό το "θέλω"..το "εγώ"..το οτι έχω κάποια πράγματα και πρόσωπα ώς δεδομένα και λέω δεν βαριέσαι, γιατί να δώσω ένα φιλάκι τώρα, το δίνω αύριο..δεν είναι έτσι όμως..αυτό το αύριο έρχεται και περνάει τόσο γρήγορα..χωρίς να ξέρεις το πως..

Τίποτα δεν αξίζει πιο πολύ από τη ζωή, από την ημέρα που θα ξυπνήσεις και θα είσαι καλά..εσύ και οι άνθρωποι σου..Τίποτα..και ναι θα ξυπνήσεις, θα πρέπει να πάς στη δουλειά, θα δείς το πορτοφόλι σου πόσα λεφτά έχει και ίσως "θυμώσεις" επειδή θες εκείνο το ρούχο και δεν μπορείς να το πάρεις, και ναι θα τρέξεις να προλάβεις όλες σου τις υποχρεώσεις δυσανασχετόντας συνέχεια...μα μην ξεχνάμε...είμαστε καλά και μπορούμε να χαρούμε με όλα αυτά την ημέρα μας...άς μην είμαστε αχάριστοι λοιπόν και μέσα σε όλα αυτά, άς χαμογελάσουμε που απλά είμαστε καλά..διότι υπάρχει πολύς πόνος δίπλα μας...