Το πόδι μου..Ε, και τι έγινε λοιπόν???

Σήμερα η μέρα δεν ξεκίνησε καλά..

Εκεί που περπάταγα στο μετρό, λόγω του κόσμου είπα να αποφύγω τις κυλιώμενες σκάλες-μιας και βιαζόμουν κιόλας- και είπα να πάω με τα πόδια.. Και ξαφνικά γλιστράω και πέφτω..Μιλάμε για πόνο.. Κατευθείαν στο κόκκαλο στο γόνατο.. Bingo..!!!

Τούμπανο το πόδι και μάτωσε..Μα δεν είναι εκεί το θέμα..Με έπιασε ένας άνθρωπος-ένας καλός κυριούλης όπως λέω εγώ- και με βοήθησε να σηκωθω.. Πρώτη φορά που παθαίνω κάτι τέτοιο.. Δεν ντράπηκα, οχι καμιά σχέση..Το μόνο που σκέφτηκα ήταν.."τώρα την έκατσα..πάει η Πράγα"..

Ανυπομονώ τόσο πολύ για αυτό το ταξίδι και δεν βλέπω μπροστά μου..??? Τι να πώ.. Κι όμως σήμερα γλίστρησε και μια άλλη κοπέλα στο μετρό και κατέληξα στο συμπέρασμα οτι ίσως να μην είμαι εγώ τόσο απρόσεχτη..

Οπότε προσοχή στις σκάλες..

Πηγαίνοντας στο γραφείο πραγματικά δεν μπορούσα να το πατήσω.. Πονούσα πολύ.. Είμαι τελικά φοβιτσιάρα.. Και πιστεύω οτι ο φόβος μπορεί να προκαλέσει πολλά.. Διότι το είχα σκεφτεί μόλις 3 λεπτά πρίν.. και είπα για φαντάσου να πάθω τίποτα και να μην μπορώ να πάω Πράγα... Δεν έλεγα καλύτερα να κερδίσω το τζόκερ..- οχι γενικά δεν είμαι "γκαντεμόσπορος"...


Η δύναμη της σκέψης να το πώ, ο φόβος του ανθρώπου δεν ξέρω.. Και ενώ κλαιγόμουν βλέπω μπροστά μου έναν μουγκό που προσπαθούσε να συννενοηθεί, και είπα πόσο αχάριστη μπορώ να είμαι.. Δεν φτάνει που δεν έσπασα τίποτα, κλαιγόμουν κιόλας.. Ενώ υπάρχουν τόσα γύρω μου..


Το βούλωσα λοιπόν, φόρεσα το καλύτερο μου χαμόγελο και σταμάτησα την κλάψα...