Όπως όλα τα όμορφα έχουν πάντοτε ένα τέλος, έτσι λοιπόν και σήμερα,τελείωσε η αγαπημένη μου σειρά .."Παρά πέντε"...
Πίστευα οτι το τέλος θα ήταν πολύ καλό, οχι όμως και έτσι.. πραγματικά τόσο μα τόσο συγκινητικό.. με νόημα... νόημα για τη ζωή και τους ανθρώπους που μας την περιβάλλουν..
Ειλικρινά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.. ήταν τόσο συγκινητικό, γεμάτο...ζωή....
Αλήθεια τι είναι ο θάνατος..???Είναι το τέλος της ζωής, ή αρχή της..???
Διότι τον θάνατο(όπως είπαν και στη σειρά) δεν τον νίκησε κανείς.. Τη ζωή όμως.. αξίζει να την κερδίσεις....
Πραγματικά αυτά τα λόγια έχουν μέινει μέσα μου..
Ο θάνατος είναι κάτι που φοβάμαι πολύ, πάντα με τρόμαζε.. Θα μου πείς ποιον δεν τον τρομάζει..??? Μα δεν ξέρω, αυτά τα λόγια που ειπώθηκαν στη σειρά και ο τρόπος, ήταν πραγματικά πολύ..."εύστοχος".. Πέρασε μέσα από τη θλίψη και το τόσο κλάμα που έριξα, το πραγματικό νόημα της ζωής...
Ζήσε τη ζωή σου και χαμογέλασε.. Μόνο όταν θα έχεις αναμνήσεις θα μπορείς να χαμογελάσεις στο θάνατο... Και καλές μα και κακές... για να έχουν διπλή σημασία οι κακές..
Μη φοβηθείς τη ζωή, να φοβηθείς το θάνατο.. Μα όταν αυτός έρθει..να έχεις ζεστές στιγμές και να του χαμογελάσεις... να χαμογλάσεις για όλα όσα έζησες... Διότι η ζωή είναι τόσο μικρή, που μέχρι να την καταννοήσουμε θα έχει ήδη περάσει...
Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007
Τέλος....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Το κακό είναι ότι στην πραγματικότητα [και ουχί στα σίριαλ], ο θάνατος, αλλά και το βήμα προς αυτόν, πλέον μπορεί είναι πιο επώδυνος...
Ρίξε μια ματιά στα παιδάκια που δεν έχουν νερό και πεινάνε, σε αυτά που έχουν AIDS από τότε που γεννήθηκαν, τους καρκινοπαθείς, στους φτωχούς όλου του κόσμου, στους στους στους στους
Σε αυτούς τι να πεις; Να τους πεις "να χαίρεσε τη ζωή σου"? Όταν πονάει ο άλλος ψυχολογικά και σωματικά τι ζωή να χαρεί;
Εκεί δεν χρειάζονται λόγια, αλλά έργα...
Γιατί αυτό το "μην φοβηθείς τη ζωή", είναι ψεύτικο σε αυτούς και είναι απόλυτα λογικό με αυτά που περνάνε και νομίζω δεν θα πρέπει να απαιτούμε από αυτούς να μην φοβουνται την ζωή...
Απλά πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτούμε ως ανθρώπινο είδος ότι υπάρχουν και άλλοι γύρω μας...
Αυτά...
Έτσι όπως το θέτεις έχεις απόλυτο δίκιο..
Σε αυτούς δεν μπορείς να πεις τίποτα απολύτως...τίποτα όμως..ούτε κουράγιο, ούτε υπομονή τίποτα..μονάχα να είσαι κοντά τους και να κάνεις πράξεις..πράξεις που θα τους βοηθήσουν πραγματικά..
Αυτοί όντως φοβούνται τη ζωή και ζουν συνεχώς με το φόβο..και κει είναι που εμείς με κάποιο τρόπο, ο καθένας με το δικό του, πρέπει να συνεισφέρει και να βοηθάει...
Ωραίο τραγούδι έβαλες...
Love is the only solution.
Υou can't stop the revolution.
Είναι από τα πιο όμορφα και αισιόδοξα τραγουδάκια..παρόλο τα λόγια που έχει...Τουλάχιστον εμένα μου φτιάχνει πολύ τη διάθεση!!!
:-)
Πιστευω πως εχουμε μεγαλύτερη εξοικείωση με την έννοια του θανάτου απ' όσο νομίζουμε.Ο θάνατος υπάρχει μέσα στα παραμύθια,στα παιχνιδια και κυριως στην καθημερινη μας ζωη...εχοντας συνειδητοποιησει πλεον οτι ολοι ειμαστε θνητοι ειναι φυσικο να αποδεχομαστε οτι ο 8ανατος ειναι η φυσικη καταληξη...σωστα λοιπον ανεφερες οτι αυτο που πρεπει να κερδισουμε ειναι η ζωη...ολα ειναι για τους ζωντανους...εφοσον δεν εχει αποδειχτει κατι διαφορετικο...οταν καποιος πεθαινει..οι ζωντανοι μενουν πισω...αυτοι ειναι που πρεπει να αποδεχτουν την "νεα κατασταση",την πραγματικοτητα της απωλειας και να προχωρησουν,να προσαρμοστουν σε αυτην...τιποτα δεν συμβαινει με "ενα κλικ"..ολα χρειαζονται διακυμανσεις...σταδια...στιγμες... σκεψεις...θρηνο...καποιες καταστασεις πιθανον να αναβιωνουν σε επομενα σταδια...μα θα ειναι σημαντικη η αλλαγη...νεο νοημα...
Δημοσίευση σχολίου