Συμβιβασμός....

Μια λέξη που εγώ δεν τα πάω καλά μαζί της....Και πάντα προσπαθώ να ξεφύγω από αυτήν..

Να μοιράζεσαι...

Είναι άσχημο να μην μοιράζεσαι "πράγματα"... σκέψεις.... νέα... προβληματισμούς....

Είναι όμορφο να κοιμάσαι με όλα αυτά αγκαλιά.. και να νιώθεις "γεμάτη"..

Αχαριστία...Οχι,δεν πρέπει...

Υπάρχει πολύς πόνος και δυστυχία γύρω μας..

Καμιά φορά για εμάς που τα έχουμε "όλα", είναι δύσκολο να το διακρίνουμε αυτό..

Το μόνο που μπορούμε τελικά να κάνουμε είναι να εκτιμάμε αυτά που έχουμε όταν τα έχουμε.. οχι όταν τα χάσουμε.. είναι άσχημο να καταλαβαίνεις την αξία για κάτι όταν το χάσεις..

Είναι αχαριστία απέναντι στους άλλους, μα και στον ίδιο σου τον εαυτό..

Χαμόγελα και..ανάσα...

"Ζέστη.. Τι να κάνουμε εδώ στην Αθήνα..??? Δεν πάμε σε κανά νησάκι??? Και δεν πάμε!!! Έστω και για δυο μέρες, από το τίποτα..!!!"

Πλοίο λοιπόν και ταξίδι.. Θάλασσα και καλή διάθεση.. Ηρεμία.. και παντού χαμόγελα..!!!

.........................................................................

Είναι όμορφο να συζητάς με μεγαλύτερους σου.. Διότι πραγματικά έχουν πράγματα να σου δώσουν.. Καμιά φορά και μόνο όταν τους ακούς...
Βλέπεις πως σκέφτονται ορισμενά πράγματα και καταλαβαίνεις πόσο λαθος ήσουν.. οχι με τους δικους σου ανθρώπους όμως, οχι.. Διότι όταν συζητάς μαζί τους ποτέ δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός.. τουλάχιστον εγώ τις περισσότερες φορές δεν μπορώ...

Ηρεμείς λοιπόν και "παίρνεις πολλά..¨Χαμογλέλας και καταλαβαίνεις το πόσο όμορφη είναι η ζωή.. Ακόμη και άν υπάρχουν δυσκολίες...


Πρέπει να μάθουμε-να μάθω- να μην γκρινιάζουμε.. Είναι κακό και πολύ άσχημο η γκρίνια, σε φθείρει και κυρίως όταν δεν υπάρχει λόγος πραγματικός... Διότι χάνεις την ουσία και αποπροσανατολίζεσαι.. Αποπροσανατολίζεσαι από το "στόχο" σου.. Ποιός είναι αυτός ο στόχος..???

Να περνάς καλά δίνοντας αγάπη.. Και άς μην παίρνεις την ίδια εσυ.. δεν την μετράμε, οχι αυτό είναι λάθος..

Όταν εσύ έχεις τόση αγάπη να δώσεις και πιστεύεις οτι το άτομο αυτό την αξίζει .... τότε πρόσφερε... απλόχερα...

Και άν κάποια στιγμή πληγωθείς και πικραθείς.. τουλάχιτσον δεν θα έχεις "τύψεις¨, θα νιώθεις γεμάτος.. διότι δεν φοβήθηκες να δώσεις αγάπη.. κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να τη δεχτείς...

Τέλος....

Όπως όλα τα όμορφα έχουν πάντοτε ένα τέλος, έτσι λοιπόν και σήμερα,τελείωσε η αγαπημένη μου σειρά .."Παρά πέντε"...

Πίστευα οτι το τέλος θα ήταν πολύ καλό, οχι όμως και έτσι.. πραγματικά τόσο μα τόσο συγκινητικό.. με νόημα... νόημα για τη ζωή και τους ανθρώπους που μας την περιβάλλουν..

Ειλικρινά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.. ήταν τόσο συγκινητικό, γεμάτο...ζωή....

Αλήθεια τι είναι ο θάνατος..???Είναι το τέλος της ζωής, ή αρχή της..???

Διότι τον θάνατο(όπως είπαν και στη σειρά) δεν τον νίκησε κανείς.. Τη ζωή όμως.. αξίζει να την κερδίσεις....

Πραγματικά αυτά τα λόγια έχουν μέινει μέσα μου..

Ο θάνατος είναι κάτι που φοβάμαι πολύ, πάντα με τρόμαζε.. Θα μου πείς ποιον δεν τον τρομάζει..??? Μα δεν ξέρω, αυτά τα λόγια που ειπώθηκαν στη σειρά και ο τρόπος, ήταν πραγματικά πολύ..."εύστοχος".. Πέρασε μέσα από τη θλίψη και το τόσο κλάμα που έριξα, το πραγματικό νόημα της ζωής...


Ζήσε τη ζωή σου και χαμογέλασε.. Μόνο όταν θα έχεις αναμνήσεις θα μπορείς να χαμογελάσεις στο θάνατο... Και καλές μα και κακές... για να έχουν διπλή σημασία οι κακές..

Μη φοβηθείς τη ζωή, να φοβηθείς το θάνατο.. Μα όταν αυτός έρθει..να έχεις ζεστές στιγμές και να του χαμογελάσεις... να χαμογλάσεις για όλα όσα έζησες... Διότι η ζωή είναι τόσο μικρή, που μέχρι να την καταννοήσουμε θα έχει ήδη περάσει...

Η ζωή .. όταν τη δοκιμάζεις..

Η ζωή μας..σαν ένα κατακόκκινο κεράσι...

Πανέμορφο στο χρώμα και στην εμφάνιση, γλυκό και νόστιμο όταν το γεύεσαι... Μόνο που καμιά φορά μπορεί μέσα στα "νόστιμα" κεράσια να υπάρχει κάποιο που να είναι.. "χαλασμένο".. και να "απογοητευετείς" από αυτό....

Διότι εσύ ξεκίνησες με τόση χαρά για να το φάς και στο τέλος σου έμεινε μια.. πικρίλα...

Τι θυμήθηκα τώρα....

"Κάνω μιαν ευχή ξανά να 'ρθεις, αν μ' αναζητήσεις θα με βρεις, δίχως να σκεφτείς έλα πάλι κοντά, στη δικιά μου ζωή στη δικιά μου αγκαλιά που ζητά..

Άνοιξη ξανά ακόμα τι να θυμηθώ απ' τον καιρό που οι δυο μαζί ξεκινούσαμε εμείς, ραντεβού στη χαρά ναι ο έρωτας δίνει φτερά..

Είμαστε παιδιά κι ήσουν εσύ μέσα στ' όνειρο φλόγα ζεστή, τώρα πως μπορείς να 'σαι σ' άλλη αγκαλιά, πως μπορείς και γελάς, πως μπορείς και ξεχνάς τα παλιά..

Άνοιξη ξανά αλήθεια τι να θυμηθώ, απ' τον καιρό που οι δυο μαζί ξεκινούσαμε εμείς, ραντεβού στη χαράναι ο έρωτας δίνει φτερά.."

Κάποια εποχή, αυτό ήταν από τα αγαπημένα μου τραγούδια.. δεν ξέρω γιατί τόσο.. μελαγχολική μουσική, μα με ιδιαίτερο νόημα...

Τώρα πια χαμογελάω όταν τους ακούω...

Αντίθεση...

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν το ένα μέρος της φωτογραφίας, και υπάροχυν πάλι και άλλες που νιώθω σαν το άλλο...


"Περπατώντας ανάμεσα στα καλοκαίρια,εκεί που παίζει μόνο ένα Juke Box, γέμισε ο αέρας με μαχαίρια, σαν να σε γνώριζε κι αυτός"..

"Κόκκινα βράδια στη βροχή, σ' όνειρα δύσκολα κι εσύ, το δάκρυ σου θ' αφήσεις
Χάθηκες, μα το 'χες πει πως είν' ασπρόμαυρη η ζωή, χωρίς περιπλανήσεις"..

"Πήραν φωτιά όλα όσα είχα,σ' ένα φεγγάρι κρυμμένο σε βρήκα να κυνηγάς το χρόνο μόνη
στάζοντας όνειρα και ιδρώτα στο σεντόνι"..

Είσαι.................

Θέλω μια αγκαλιά για να ξεχάσω... Να ξεχάσω οτι η ζωή είναι πολύ μικρή.. τόσο που έχω αρχίσει να φοβάμαι.. για ανθρώπους δικούς μου, οχι για μένα... Η αγάπη πονάει πραγματικά.. όταν είναι αληθινή.... θέλει θυσίες.. και δεν εννοώ απαραίτητα την ερωτική αγάπη...
"Αγάπα με, δεν είμαι δυνατή, τα μάτια σου ελπίδα, τα χείλη σου στοργή Αγάπα με, πολύ στην αγκαλιά σου κράτα με, να βρίσκω αντοχή, ο κόσμος είναι σύννεφο κι η γη μια φυλακή. Στην αγκαλιά σου κράτα με, να βρίσκω αντοχή"...

........................................................


Θέλω να κλάψω και δεν ξέρω το γιατί... ίσως για όλες τις εντάσεις αυτών των ημερών...




Ίσως το οτι νιώθω πως καμιά φορά είμαι απλά "παρατηρητής" της ζωής..της δικής μου, και όλων..

"Ανθισμένα"...χαμόγελα..??? Ξέρω και γω....

Δεν μπορώ να καταλάβω.....



........................................................................................

Η ψυχολογία μου τις τελευταίες μέρες έχει τόσες εναλλαγές, που και γω ακόμη δεν προλαβαίνω να καταλάβω άν είμαι καλά ή οχι...

Ελπίζω όλα να πάνε καλά...

"δεν θα γράψω κάτι ιδιαίτερο σήμερα. Δεν μου βγαίνει ακόμα...θα γράψω μόνο τα δεδομένα.

Ο όγκος της Λυδίας έχει αρχίσει να μεγαλώνει, από ό,τι φαίνεται αρκετά γρήγορα. Οι δείκτες που μετρώνται με μια ειδική διαδικασία φασματοσκόπησης δείχνουν ότι τα κύτταρα του εχθρού είναι καλά οργανωμένα, δυνατά, και επιτίθενται προς όλες τις κατευθύνσεις.

Έχουμε ακόμα όπλα... μπορούμε να πάμε σε επόμενη εγχείρηση, έχουμε ακτινοβολίες, χημειοθεραπεία. Όλα αυτά μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Περιμένουμε τι θα πουν οι γιατροί, αλλά εδώ και τρία χρόνια ένα ερώτημα μας βασανίζει, και απάντηση δεν έχει πάρει: ποια είναι η ισορροπία μεταξύ ποιότητας και ποσότητας ζωής; και τι γίνεται όταν όταν πρέπει να κάνεις τετοιες ασκήσεις στο σκοινί με κάποιου άλλου τη ζωή;

Δεν θα μπω πιο βαθιά στο θέμα γιατί πονάει πολύ... όποιος το έχει περάσει μπορεί να το καταλάβει. Ίσως άλλη στιγμή να καταφέρω να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου.

Η Λυδία είναι μια χαρά. Παίζει, τρέχει, γελάει και ζει κάθε στιγμή ακατάπαυστα... προσθέτοντας άθελά της χειμάρρους στα δάκρυά μας.

Θα συνεχίσει το κουκλί μας να πολεμάει, αυτό έχει κάνει μέχρι σήμερα και αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Μολονότι είναι μικρή, πρέπει να μάθει τα αποτελέσματα. Καταλαβαίνει περισσότερα από όσο πιστεύουμε. Την Κυριακή είπαμε να της τα πούμε μαζί με τα αδελφάκια της που τα ξέρουν όλα. Να της τα πούμε, να την πάρουμε όλοι μαζί μια αγκαλία και να της υποσχεθούμε ότι θα είμαστε μαζί της στη μάχη, ότι δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ, ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να την αγαπάμε όσο πιο δυνατά γίνεται..."

Τα λόγια είναι περιττά... Η δύναμη από την άλλη πολύ μεγάλη... Η προσευχή του καθενός μας... σημαντική...

http://lydia-tigria.blogspot.com/